Een keer in de week ga ik naar het verzorgingstehuis Florence om te zingen met ouderen met dementie. Ik ga naar verschillende afdelingen waar ik een uur lang voor de mensen zing, met hen zing en samen met hen naar muziek luister. Het werk was voor mij helemaal nieuw en ik had afgesproken dat ik het een paar keer zou proberen. Ik begon met een klein groepje, maar inmiddels zit er elke week een grote groep mensen klaar. Sommigen weten dat ik kom, sommigen zijn me iedere keer weer vergeten…
Louise heeft afasie en een minder ernstige vorm van dementie waardoor ze me altijd herkent. Er verschijnt een grote grijns op haar gezicht en ze klapt in haar handen als ik binnenkom. Jannie is me elke week weer vergeten, maar toch kent ze het welkomstlied, wat ik steeds als eerste zing, inmiddels uit haar