425 Weergaven
6 Downloads
Log in
Indicatiestelling heeft betrekking op de vraag: Wanneer dient behandeling plaats te vinden? Dit is het tweede artikel uit de reeks over de richtlijn stotteren (Pertijs et al, 2014; Oonk & Pertijs, 2015). In dit artikel worden de aanbevelingen over de indicaties om kinderen, adolescenten en volwassenen met stotteren te behandelen besproken. Deze aanbevelingen maken het voor de logopedist en de logopedist-stottertherapeut mogelijk weloverwogen beslissingen te nemen op welk moment de persoon die stottert (PDS) te gaan behandelen of de ontwikkeling van spontaan herstel te volgen.

Emma is een meisje van 3;4 jaar. Zij stottert sinds vier maanden. Haar ouders vragen zich af of het stotteren vanzelf overgaat of dat Emma logopedie nodig heeft. Zij willen graag dat Emma het open en spontane kind blijft dat zij nu is. Tegelijkertijd twijfelen zij of Emma niet te jong is voor logopedische behandeling.

De hulpvraag van Emma’s ouders is een vraag van alle tijden. Tot in de jaren ‘80 van de twintigste eeuw zouden artsen hen waarschijnlijk hebben geadviseerd om niet op het stotteren te reageren en de natuurlijke ontwikkeling af te wachten tot Emma zes of zeven jaar is. Dit advies was gebaseerd op de meest invloedrijke theorie uit die tijd, de Diagnosogenic Theory van Wendell Johnson. Johnson, die zelf stotterde, ging er vanuit dat stotteren werd veroorzaakt door negatieve reacties van de omgeving op het spreken van het kind, ‘stotteren ontstaat in het oor van de luisteraar’. In de laatste decennia van de twintigste eeuw veranderde het

Literatuurlijst

  1. Eggers, K. (2012). Temperamental Characteristics of children with developmental stuttering: From parent questionnaire to neuropsychological paradigms. Doctoral thesis in Biomedical Sciences, Leuven. Doctoral thesis in Developmental Psychology, Tilburg
  2. Korrelboom, C.W. & Kernkamp, J.H.B. (1993). Gedragstherapie. Uitgeverij Countinho
  3. Koushik, S., Shenker, R., Onslow M. (2009). Follow-up of 6-10-year-old stuttering children after Lidcombe Program treatment: a Phase I trial. Journal of Fluency Disorders , 34, 279–290.
  4. Lincoln, M., Onslow, M., Lewis, C., Wilson, L.A. (1996). A clinical trial of operant treatment for school-age children who stutter. American Journal Speech Language Pathology , 5, 73-85
  5. Oonk, L.C. & Pertijs, M.A.J. (2015). De evidence-based richtlijn stotteren bij kinderen, adolescenten en volwassenen. Nederlands tijdschrift voor Logopedie 87. 22-26.
  6. Pertijs, M.A.J., Oonk, L.C., Beer, de J.J.A., Bunschoten, E.M., Bast, E.J.E.G., Ormondt, van J., Rosenbrand, C.J.G.M., Bezemer, M., Wijngaarden, van
  7. L.J., Kalter, E.J., Veenendaal, van H. (2014). Evidence-based Richtlijn Stotteren bij kinderen, adolescenten en volwassenen . Nederlandse Vereniging voor Logopedie en Foniatrie, Woerden.
  8. Yairi, E. & Ambrose, N. G. (2005). Early childhood stuttering . Austin Texas, Pro-Ed.
  9. Yairi, E. & Seery, C.H. (2011). Stuttering. Foundations and Clinical Applications. New Yersey. Pearson.
  10. Yairi, E. & Ambrose, N. (2013) Epidemiology of stuttering: 21st century advances. Journal of Fluency Disorders 38. 66–87.