Emma is een meisje van 3;4 jaar. Zij stottert sinds vier maanden. Haar ouders vragen zich af of het stotteren vanzelf overgaat of dat Emma logopedie nodig heeft. Zij willen graag dat Emma het open en spontane kind blijft dat zij nu is. Tegelijkertijd twijfelen zij of Emma niet te jong is voor logopedische behandeling.
De hulpvraag van Emma’s ouders is een vraag van alle tijden. Tot in de jaren ‘80 van de twintigste eeuw zouden artsen hen waarschijnlijk hebben geadviseerd om niet op het stotteren te reageren en de natuurlijke ontwikkeling af te wachten tot Emma zes of zeven jaar is. Dit advies was gebaseerd op de meest invloedrijke theorie uit die tijd, de Diagnosogenic Theory van Wendell Johnson. Johnson, die zelf stotterde, ging er vanuit dat stotteren werd veroorzaakt door negatieve reacties van de omgeving op het spreken van het kind, ‘stotteren ontstaat in het oor van de luisteraar’. In de laatste decennia van de twintigste eeuw veranderde het
