Helene Rompen, docent-onderzoeker aan de opleiding logopedie van de HAN: “Ik begeleid studenten bij het leren om interprofessioneel te werken. Daarvoor moeten ze goed zichzelf leren kennen: wat ben ik voor persoon, hoe kan ik samenwerken? Naderhand vertelt een student dan soms dat hij inziet een bepaalde manier van communiceren te hebben waardoor mensen bijvoorbeeld juist niet willen samenwerken. ‘Nu weet ik wat ik kan doen om dat te voorkomen’, zegt iemand dan. Waarop ik denk: hoera, weer een stapje verder op weg naar een professionele logopedist!”
Galina Verkouter, logopedist bij het Twents Logopedie Centrum: “Tijdens de eerste lockdown behandelde ik een 18-jarig meisje met stotterproblemen. Ze had heftige functioneringsproblemen door het stotteren en was compleet vastgelopen. Haar behandelen kon alleen online, en dat probeerde ik te doen op de manier waarop ik het face to face ook zou doen, zo interactief mogelijk dus. Dat werkte zo goed dat ik haar uiteindelijk nooit in het echt heb hoeven zien. Na die behandeling kon ze weer op een goede manier verder met haar leven. Ik was heel trots dat ik dat op afstand voor elkaar had gekregen. Het gaf me meer vertrouwen in mijn therapeutisch handelen.”
Ruth Dalemans, hoofddocent-senioronderzoeker op Zuyd Hogeschool: “Mensen die gebruikmaken van zorg moeten regelmatig vragenlijsten invullen. Vaak vinden ze dat heel moeilijk. Best logisch, want we gebruiken vaak veel te moeilijke woorden in de omgang met cliënten binnen, zoals binnen de revalidatiesetting. Daarom ontwikkelden we in het project Zie en Hoor de cliënt – waar ik projectleider van ben – de leidraad ‘Communicatievriendelijk meten’. Hiermee kunnen professionals vragenlijsten heel eenvoudig versimpelen. Cliënten met niet-aangeboren hersenletsel die betrokken waren bij het project, zeiden: ‘Vroeger verscheurden we een vragenlijst meestal. Nu kunnen we toch onze mening geven, onze eigen stem laten horen. Het is alsof we onze vrijheid terugkrijgen.’ Dat vond ik zó mooi om te horen. We wonnen er ook nog een prijs mee: de RAAK Award 2021.”
Ilse Langevoort, werkt in de ouderenzorg: “Ik begeleidde een cliënt met forse afasie door niet-aangeboren hersenletsel. Het was moeilijk om met hem een inhoudelijk gesprek te voeren. Als hulpje daarbij hadden we een communicatieboek met onder andere zijn familiefoto’s erin. Door met hem over één foto uit dat boek te praten, kaderde ik de gesprekslijn af. Ik benaderde hem rustig en duidelijk, en luisterde aandachtig naar hem als hij antwoordde op mijn vragen. Hij kon – ook met non-verbale uitingen – goed een gesprek over de foto voeren en merkte dat ik hem begreep. Het gevoel écht contact te hebben, deed hem enorm goed. Hij bedankte me naderhand zelfs voor het gesprek.”