Als je een net rode auto hebt gekocht, dan zie je overal opeens rode auto’s. Vorig semester heb ik de module ‘neurologie’ afgerond en nu volg ik de module ‘stem’. Ik kan het niet helpen, opeens hoor ik mensen op straat praten en denk: “zo, die heeft veel lucht op z’n stem!” en “ohhh, daar loopt een Reinkes oedeem”. Ik kan haast niet meer luisteren naar mijn favoriete Amerikaanse podcasts want ik word gek van al die vocal fry. Bij het kijken van filmpjes op YouTube moet ik me inhouden de makers niet te mailen over een te hoge ademhaling, een schrapende g of een extreem gevocaliseerde r. Als ik op bezoek ben bij mijn broertje, die net vader is geworden, zeg ik: “ah daar hebben we het palmomentaalreflex en, zie daar, het tepelzoekreflex.” In plaats van een relaxt avondje netflixen, vind ik het nu ontspannend om de fonetogrammen van anderen te bestuderen of stemtrainingen voor transgenders op YouTube te kijken. Vanochtend tijdens mijn warming-up, voelde ik de musculus sternocleidomastoideus aanspannen al weet ik dat ik eigenlijk de musculi intercostales interni zou moeten voelen. Als zangeres is het niet altijd fijn om zo geobsedeerd te zijn van wat er gebeurd in je lijf tijdens het zingen. In een mooi gevoelig lied is het moeilijk om dichtbij de tekst te blijven als je de hele tijd aan je musculus masseter zit te denken.
Toch kan ik maar moeilijk begrijpen dat anderen minder enthousiast zijn dan ik. Maar mijn man lijkt toch echt af te haken als ik in de bus het gehele slikproces aan hem beschrijf als hij een appel eet. “Vind je het dan niet fijn om te weten dat je epiglottis je trachea afsluit elke keer als je een hapje doorslikt?” Hij schudt van nee. Gelukkig schrijf ik nu voor de NVLF, zij zullen mij wel begrijpen…
Roos Plaatsman