In eerste instantie lijkt dit boek een ervaringsverhaal te zijn van een patiënt met afasie. Als ik begin te lezen let ik hierdoor extra kritisch op woordkeus en zinsbouw. Totdat al lezende blijkt dat de auteur een logopedist is. Mijn aandacht verschuift van vorm én inhoud, naar enkel inhoud. De logopedist in mij gaat in de kast, de mens in mij krijgt alle ruimte. Als mens lees ik een bijzonder, aangrijpend verhaal. Over hoe hard het leven kan zijn en over de bewonderenswaardige vechtlust van de hoofdpersoon Edwin. Hij krijgt in zijn leven te maken met een hoop tegenslagen. Het verhaal geeft een herkenbare inkijk in de wereld van de revalidatie.
Het boek is zeker de moeite waard om te lezen, al laat de schrijfstijl van de logopedist die het verhaal heeft opgetekend wel het één en ander te wensen over. De schrijfstijl typeert zich door korte zinnen, mogelijk is dit gedaan met het oog op de afatische lezer?
