‘De taalontwikkeling van het kind’ (Schaerlaekens, 1977) was al een boek om volledig in de ban van de taalontwikkeling te raken. Vooral de voorbeelden van bedmonologen vond ik fascinerend: een kind schept zijn eigen taalleeromgeving en ‘oefent’ taal met plezier, om zo al dagpratend in slaap te vallen. Ook nu bij de 2e herziene druk uit 2016, bijna 40 jaar later, staan de bedmonologen er gelukkig weer in.
In het boek wordt de kern van het taalverwervingsproces van kinderen van nul tot acht jaar op toegankelijke, degelijke en overzichtelijke wijze beschreven. Hierbij worden de taalvorderingen onderverdeeld in vier verschillende taalverwerkingsperiodes, gekoppeld aan leeftijd. De taalvorderingen worden eerst in het algemeen, daarna specifi ek voor het Nederlands behandeld, geïllustreerd met veel kindertaalfragmenten, en overzichtelijk gepresenteerd in grijze kaders. De taalverwerving wordt daar bij gepresenteerd als multifactorieel proces, waarbij veel meer aan dacht is geschonken dan bij de eerste druk aan het taalaanbod vanuit de omgeving. Zo is er ook bij het extra hoofdstuk
