Peggy werd opgeleid als psycholoog en tijdens haar studie specialiseerde zij zich als experimenteel en sociaal psycholoog aan de Universiteit van Utrecht. Zij begon haar loopbaan in 1968 als onderzoeker aan het Instituut Foniatrie van de KNO-kliniek in het Academisch Ziekenhuis te Utrecht (later genoemd Universitair Medisch Centrum Utrecht). Haar research startte met het project naar de effectiviteit en efficiëntie van stottertherapie De Doetinchemse Methode. Dit was het begin van meer dan 30 jaar experimentele en klinische activiteiten op het gebied van communicatiestoornissen en, meer in het bijzonder, het domein van stotteren. Haar research op het terrein van stotteren was uniek in meerdere opzichten.
Peggy was de grondlegger van het wetenschappelijke onderzoek naar stotteren in Nederland. Stotteren had in die tijd weinig academische aandacht. Ze richtte zich op de verschijnselen bij stotteren in spreken en gedrag, en leverde de aanzet tot onderzoek naar mogelijkheden
