Op een zonnige zaterdag in de herfst van 2011 zocht ik ontspanning in een tijd waarin ik als logopedist in een dip zat.
Met de beste intenties ging ik op pad en trok het felgekleurde bos in. Ik dwong mezelf ernaar te kijken, want ik ‘moest’ immers toch kunnen genieten van dit herfsttafereel? Het lukte me voor geen meter en ik was teleurgesteld in mezelf. In plaats van te ontspannen, liep de spanning alleen maar verder op. Na verloop van tijd erkende ik simpelweg dat genieten even niet in mijn emotie-pakket zat. Ik schopte gefrustreerd tegen de bladeren op de grond en plofte boos op een bankje neer om een potje te mokken. Ineens hoorde ik iets bewegen in de bomen voor me. Ik werd nieuwsgierig, keek omhoog en zag een eekhoorntje van de ene tak naar de andere springen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Verder kijkend bleek het hele stuk bos in mijn blikveld gevuld te zijn