Door het duimen, stonden mijn voortanden al vanaf mijn zevende recht vooruit. Heel handig voor het plaatsen van de duim, zeer onhandig voor mijn spraak: ik had inmiddels een prachtige slis ontwikkeld. Eerst viel het mij niet erg op, maar toen ik wat ouder werd, en mijn klasgenoten mij na gingen doen en me Daffy Duck gingen noemen, merkte ik wel degelijk wat er aan de hand was.
Ik werd 10, en kreeg een beugel. Die beugel veranderde alles. Sowieso mijn kans op verkering met de leukste jongen uit de klas, maar ook mijn duimen stopte. Er was simpelweg geen plaats meer in mijn mond voor mijn duim. Na twee nachten huilen, heb ik me erbij neergelegd… mijn duim zou mijn mond niet meer ingaan.
Helaas bleef de slis, ook na het duimafscheid. Mijn tong was lui geworden en gewend aan het plekje tussen mijn onder- en boventanden. Dus op mijn elfde ging ik naar de logopedist. En ik kan jullie
