Een jaar geleden werd mij geadviseerd om te stoppen met haasten. Mijn eerste gedachtegang was dat je nu eenmaal af en toe moet haasten wanneer je iets snel af moet hebben of onderweg bent. Ik ging de uitdaging aan en kwam tot de conclusie dat haasten inderdaad geen enkel nut heeft. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk heel slechte ervaringen heb met haasten. Een keer was het zo erg dat ik ’s avonds laat dacht ‘nog even snel’ de was van de waslijn te halen voor het slapengaan, met als gevolg dat ik van de trap viel en twee enkels in één klap verstuikte. Ik kon een paar dagen niet lopen en pas na drie maanden had ik het gevoel weer enigszins de oude te zijn.
In plaats van ‘nog even snel’ in mijn zinnen te verwerken, probeer ik tegenwoordig een andere reeks woorden in te voegen. Nu roep ik mezelf regelmatig tot de orde aan