Als Manon terugkijkt, werd de kiem van de samenwerking met de scholen gelegd met de Brede Vakinhoudelijke Richtlijn Dyslexie, die in 2021 werd geautoriseerd. ‘Er veranderde daarmee veel voor de scholen’, vertelt Manon. ‘Kinderen die ondersteuningsniveau 3 nodig hebben, kregen voorheen soms hulp van een logopedist. Maar met de nieuwe Richtlijn werd bepaald dat de ondersteuning door de scholen moest worden gedaan zodat zij een goed dossier konden opbouwen, om ingediend te worden voor een dyslexieonderzoek. Hiermee wordt de verantwoordelijkheid bij het onderwijs gelegd. Dat vond ik een goed ding. Maar het legde wel veel extra op het bord van de scholen. Hierdoor zag ik een nieuwe kans voor onze praktijk. Ik hoorde dat de overheid geld beschikbaar ging stellen om de leesachterstanden aan te pakken van kinderen die waren ontstaan door de coronapandemie via het Nationaal Programma Onderwijs (NPO). Scholen mogen zelf bepalen hoe ze deze gelden uitgeven en daar heb ik op ingespeeld.’
