Over de winst van de nieuwe richtlijn taalontwikkeling

Hoe de richtlijn tot stand kwam

Debbie Velten is preventief werkend logopedist bij GGD Amsterdam en was betrokken bij de totstandkoming van de richtlijn. Ze zat namens de NVLF in de werkgroep die advies over en feedback op de teksten heeft gegeven. Dat proces duurde zo’n anderhalf jaar. Net als Astrid Roest en Vionne van der Borden juicht Velten het toe dat de signalering van taalachterstand bij jonge kinderen nu overal in het land hetzelfde is. “Voorheen was dat niet zo. We hadden de communicatie-onderdelen van Van Wiechen aangevuld met een screeningslijst, maar niet elke GGD gebruikte hetzelfde.” Vervolgens is een handreiking opgesteld: uniforme signalering van taalachterstanden bij jonge kinderen. “Die bleek heel goed te werken, maar was alleen van toepassing op het contactmoment met kinderen van twee jaar en werd bovendien niet landelijk gebruikt. Er was behoefte aan een document dat beschrijft wat je het beste kunt doen op de verschillende contactmomenten om problemen in de taalontwikkeling te signaleren. De richtlijn is evidence based en de handreiking is erin opgenomen.” Voor logopedisten kan de richtlijn veranderingen betekenen. Het kan zijn dat logopedisten door JGZ-organisaties worden ingeschakeld voor het vervolg op de signalering, om ouders te adviseren bij het stimuleren van de taal. “Als een JGZ-organisatie geen preventief werkend logopedisten in huis heeft, kan ze met logopediepraktijken samenwerken”, vertelt Velten. Ook moeten logopedisten misschien wat wijzigingen aanbrengen in hun praktijk. “Omdat kinderen met taalproblemen dankzij de richtlijn al op jongere leeftijd worden gesignaleerd, kan dat betekenen dat logopedisten meer peuters in hun praktijk krijgen. Als een logopedist dat nog niet zo gewend is, zou dat een aanpassing in de werkwijze en het gebruikte materiaal kunnen betekenen.”