Log in
Een van de doelen van deze rubriek is ‘Nieuwe kennis uit de wetenschap delen met NVLF-leden’. Deze keer deel ik een relatief nieuwe stoornis: dystussie (net als dysfagie met de klemtoon op de laatste lettergreep) of hoeststoornis, afgeleid van het Latijnse werkwoord ‘tussire’ dat hoesten betekent.
Hanneke Kalf

Hoesten is de krachtige beschermreactie van de longen na verslikken of bij een infectie van de trachea of de longen. Dus: hoesten is goed! Juist bij slikstoor­nissen. Want je longen niet goed kunnen beschermen, vergroot de kans op een bacteriële luchtweginfectie.

“Je longen uit je lijf hoesten” bij flink verslikken of een forse luchtweginfectie is geen gekke uitdrukking, want het geweld waarmee we hoestend onze longen schoon moeten krijgen is indrukwekkend. Nu kun je ook te lang blijven hoesten of chronisch hoesten door een prikkel die aanzet tot hoesten, zonder dat sprake is van verslikken of een luchtweginfectie. Dat is een hinderlijke klacht, waarvoor tegenwoordig gecombi­neerde spreekuren zijn ingericht: google maar op ‘hoestpoli’ of ‘chronic cough’.

Dystussie is bijna het omgekeerde, namelijk onvol­doende krachtig kunnen hoesten als het nodig is.1