Emily Blunt, James Earl Jones, Samuel L. Jackson, Bruce Willis. Ze hebben gemeen dat ze een boegbeeld zijn van stotter-organisaties in de Verenigde Staten en zich gepassioneerd inzetten voor mensen die stotteren. Alleen, je hoort geen stotters in hun spraak. Ze vertellen graag hoe ze van stotteren af gekomen zijn. Zo kunnen ze -onbedoeld- juist een negatief voorbeeld zijn; vooral voor mensen die met hun stotteren worstelen. ‘Emily Blunt is er vanaf, waarom lukt het mij nou niet?’
Biden vertelt graag dat hij maanden, jaren geoefend heeft op vloeiend spreken. In het licht van de verkiezingen is dat een mediageniek verhaal. Van links tot rechts wordt hij gezien als een vechter, een doorzetter. Hij had een probleem, heeft dat overwonnen en heeft daarna carrière gemaakt tot de machtigste persoon ter wereld. Als je het zo opvat dan krijg je wat stottertherapeuten in de VS al horen. Ouders zeggen tegen hun kinderen ‘Kan je niet wat meer zoals Biden praten?’
